"ထူးအိမ်သင် ဆိုခဲ့တဲ့
ဗင်းဆင့်ဗန်ဂိုးတမ်းချင်း ကျတော့
တော်ရုံလူ နားမလည်ဘူး။
အဲဒီသီချင်းကို နားထောင်မယ့်လူက
ဗင်းဆင့်ဗန်ဂိုးအကြောင်း သိဖို့လိုမယ်။
အဲဒါမှ ခံစားလို့ရမှာ။
အဲဒီသီချင်းကိုလည်း
ပရိသတ်တချို့က စွဲလမ်းကြပါတယ်"
အထက်ပါအကြောင်းအရာတွေကို
ပြောကြားခဲ့သူကတော့
"ဗင်းဆင့်ဗန်ဂိုးတမ်းချင်း"သီချင်းကို ရေးဖွဲ့ခဲ့သူ
ဆရာဝင်းမင်းထွေး ဖြစ်ပါတယ်။
( ၂၀၀၇ ခုနှစ်၊ ဧပြီလထုတ်
Life Style မဂ္ဂဇင်းရဲ့ အင်တာဗျူးတစ်ခုမှာ
ပြောကြားသွားခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါကြောင်း)
ကိုငှက်ရဲ့ "ဗင်းဆင့်ဗန်ဂိုးတမ်းချင်း" သီချင်းကို
စွဲစွဲမြဲမြဲ နားထောင်ဖူးပြီး
'ဗင်းဆင့်ဗန်ဂိုးဘဝဇာတ်ကြောင်း' ကို
မသိ/မဖတ်ဖူးတဲ့ ပရိသတ်အများစုထဲမှာ
ကျွန်တော်လည်း တစ်ယောက်အပါအဝင်
ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ခင်မင်ရသော
ဘော်ဒါတစ်ယောက်ရဲ့ ကျေးဇူးကြောင့်
'ဗင်းဆင့်ဗန်ဂိုး ဘဝဇာတ်ကြောင်း' ကို
မနေ့က ဖတ်ရှုလိုက်ရပါတယ်။
ဘာသာပြန် ရေးသားခဲ့သူကတော့
ဆရာစျာန်မင်း ဖြစ်ပြီး
ဗင်ဂိုး (သို့) ကြယ်စုံည၌ အချစ်ပျောက်ခဲ့သူ
ဆောင်းပါးခေါင်းစဉ်ဖြင့်
idea မဂ္ဂဇင်းတွင် ဖော်ပြခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။
အဲဒီဆောင်းပါးကို မဖတ်ဖူးသေးတဲ့လူများ
ဖတ်လို့ရအောင် အပြည့်အစုံ
စာပြန်စီပြီးတော့ တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။
.
.
.
.
.
ဗင်ဂိုး (သို့) ကြယ်စုံည၌ အချစ်ပျောက်ခဲ့သူ
=============================
စျာန်မင်း
ဒတ်ခ်ျလူမျိုး ပန်းချီဆရာ ဗင်းဆင့်ဗင်ဂိုးကို သည်နေ့အချိန်မှာ အကျော်ကြားဆုံး ပန်းချီဆရာကြီး တစ်ယောက်အဖြစ် အသိအမှတ် ပြုနေကြပါပြီ။ ပန်းချီပြတိုက်ကြီးများနှင့် ပန်းချီချစ်သူများက သူ့ရဲ့ ပန်းချီကားများကို ဒေါ်လာသန်းပေါင်းများစွာ ပေးပြီး မက်မက်မောမော ဝယ်ယူနေကြပါပြီ။ သူဆွဲခဲ့တဲ့ "အိုင်းရစ်ပန်းများ" ပန်းချီကားဟာ ၁၉၈၇ ခုနှစ်က ဒေါ်လာ ၅၃.၉ သန်း ရရှိပြီး နှစ်ဆယ်ရာစုအတွင်းမှာ စျေးနှုန်းစံချိန်တင်ခဲ့တဲ့ ကားဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဗင်ဂိုးဟာ အသက်ရှင်စဉ်အတွင်း ပန်းချီကား တစ်ချပ်ပဲ ရောင်းခဲ့ရသူပါ။
ဗင်ဂိုးကို ၁၈၅၃ ခုနှစ်၊ မတ်လ ၃၀ ရက်မှာ မွေးဖွားပါတယ်။ သူ့အဖေက ခရစ်ယာန်ဘာသာရေး ဝန်ထမ်းတစ်ဦးပါ။ မွေးချင်းရှစ်ယောက်မှာ သူက အကြီးဆုံး ဖြစ်ပါတယ်။ အသက် ၂၆ နှစ်ရောက်တော့ သူ့ဦးလေးရဲ့ ပန်းချီဆိုင်မှာ အလုပ်သင် အဖြစ် စလုပ်တယ်။ နောက်တော့ ပန်းချီကားအရောင်းအဝယ်လုပ်တဲ့သူ ဖြစ်လာတယ်။ ဖောက်သည်တွေနဲ့တော့ အမြဲငြင်းခုန်နေတာပဲ။ "အပေါစားပန်းချီတွေပဲ ကြိုက်တဲ့သူတွေ"လို့ သူက ဖောက်သည်တွေကို ဝေဖန်တယ်။ ပန်းချီဆိုင်က လန်ဒန်နှင့် ပဲရစ်မှာလည်း ဆိုင်ခွဲတွေ ရှိတာကြောင့် သည်ဆိုင်ခွဲတွေမှာလည်း သူ သွားလုပ်တယ်။ နောက်တော့ စာအုပ်ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ အရောင်းစာရေးဝင်လုပ်တယ်။ စာအုပ်ဝယ်တဲ့သူတွေနဲ့ ပြောဆိုဆက်ဆံရာမှာ ရိုင်းပြတယ်ဆိုပြီး အလုပ်ပြုတ်လာပြန်တယ်။
အလုပ်အမျိုးမျိုးပြောင်းလုပ်ရင်း ဘာသာရေးဖက် စိတ်လည်လာတယ်။ သူ့အဖေကလည်း ဘာသာရေးဝန်ထမ်းဖြစ်တာကိုး။ ဘာသာရေးတက္ကသိုလ်တစ်ခုကို တက်ရောက်ဖို့ ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲဖြေတာ ရှုံးပါတယ်။ လက်တင်ဘာသာနဲ့ ဂရိဘာသာတွေကို မသင်ဘူးလို့ ငြင်းဆန်တဲ့အတွက် ရှုံးရတာပါ။ သည်နောက်မှာတော့ ဘယ်လ်ဂျီယန် တောင်ပိုင်းဒေသက ကျောက်မီးသွေးတူးတဲ့နေရာမှာ တရားဟောဆရာ အလုပ်ကို ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကြာကြာမခံပါဘူး။ သူ့ရဲ့ ကြောင်တောင်တောင် နေပုံထိုင်ပုံတွေကြောင့် အလုပ်ပြုတ်ရပြန်တယ်။ သူက အိပ်တော့လည်း ကောက်ရိုးအခင်းပေါ်မှာပဲ အိပ်တယ်၊ စားတော့လည်း စားကြွင်းစားကျန်တွေပဲ စားတယ်။ အဝတ်အစားကိုလည်း ဘယ်တော့မှ မလဲဘူး။ သူ့ရဲ့ အနေအထိုင် ညစ်ပတ်မှုကို ကျောက်မီးသွေးတူး အလုပ်သမားတွေကတောင် လက်ဖျားခါရတယ်။ လမ်းသွားတဲ့အခါ ဘယ်တော့မှ ဖိနပ်မပါတဲ့ သူ့နောက်ကို ကလေးတွေက လိုက်ပြီး "အရူးအရူး" လို့ အော်ဟစ်တတ်ပါတယ်။
တရားဟောဆရာအလုပ်က ပြုတ်လာတော့ ဗင်ဂိုးအသက်က ၂၇ နှစ်ထဲ ရောက်နေပါပြီ။ အကြီးအကျယ် စိတ်ပျက်အားငယ်နေရင်း ပန်းချီရေးဆွဲတဲ့ အလုပ်ထဲမှာ စိတ်သက်သာရာ ရှာတွေ့ခဲ့ပါတယ်။ သည်အချိန်ကစပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတ်သေလိုက်တဲ့ ၁၈၉၀ ခုနှစ်အထိ ဆယ်နှစ်တာကာလအတွင်းမှာ ပန်းချီကားပေါင်းရာနဲ့ချီ တရစပ် ရေးဆွဲနေခဲ့ပါတယ်။
သူဆွဲခဲ့တဲ့ ပန်းချီတွေက စျေးကွက်မဝင်ပါဘူး။ သူဟာ သူ့ညီရဲ့ ထောက်ပံ့ငွေနဲ့ပဲ ရပ်တည်နေခဲ့ရပါတယ်။ သူ့ရဲ့ အယူအဆတွေကလည်း သူ့ခေတ်နှင့် အံမဝင်ပဲ ဖြစ်နေပါတယ်။ ဘယ်လ်ဂျီယန်နိုင်ငံရဲ့ အန့်ဝပ်ပန်းချီကျောင်းက ပန်းချီနည်းပြနဲ့ ရန်ဖြစ်တာကိုကြည့်ရင် ဗင်ဂိုးရဲ့ အယူအဆကို သိနိုင်ပါတယ်။ တစ်ခါတော့ နည်းပြဆရာက ဗင်ဂိုးကို ဗီးနပ်စ် အချစ်နတ်သမီးပုံ ရေးဆွဲခိုင်းပါတယ်။ ဗင်ဂိုးက အချစ်နတ်သမီးပုံကို ရေးဆွဲရာမှာ နတ်သမီးရဲ့ တင်ပဆုံကို ထွားထွားကားကား ရေးဆွဲလိုက်ပါတယ်။ ဒါကိုမြင်တော့ နည်းပြဆရာက ဒေါသပေါက်ကွဲပြီး သူ့ပန်းချီကားကို ဓားနဲ့ခွဲဖျက်ပစ်လိုက်တယ်။ ဗင်ဂိုးကလည်း မခံဘူး။ ဆရာ့ကို ပြန်အော်တယ်။ "ငရဲအိုးထဲ ဇောက်ထိုးကျပါစေဗျာ၊ မိန်းမဆိုတာ ကိုယ်ဝန်လွယ်ဖို့အတွက် တင်ပဆုံရိုးကားရမယ်ဆိုတာ ခင်ဗျားမသိဘူးလား"တဲ့။
၁၈၈၆ ခုနှစ်မှာ ပဲရစ်မြို့ကို သူ ပြောင်းလာတယ်။ ပြင်သစ်ပန်းချီလောကကို ကန့်လန့်တိုက်နေကြတဲ့ "တူးလူးလိုးထရက်"တို့၊ "ပေါဂေါ်ဂင်"တို့နဲ့ သူတော်ချင်းချင်း သတင်းလွေ့လွေ့ ပေါင်းဖက်တွေ့တော့တာပဲ။ ၁၈၈၈ ခုနှစ်ကုန်ပိုင်းမှာ သူနဲ့ ဂေါ်ဂင်တို့ နှစ်ယောက်သား ပြင်သစ်ပြည် အရှေ့တောင်ပို်င်းက မြို့ကလေးတစ်မြို့မှာ အတူတူနေရင်း ပန်းချီဆွဲကြတယ်။ ပန်းချီကားတွေ အများကြီးတော့ ရေးဆွဲဖြစ်ကြပါရဲ့။ ဒါပေမယ့် စိတ်သဘောထားခြင်းတော့ ကွဲလွဲခဲ့ကြတယ်။ မတည့်အတူနေမိကြတဲ့ ပန်းချီဆရာနှစ်ယောက်ဟာ မကြာခဏ စကားများပြီး ရန်ဖြစ်ကြပါတယ်။ တစ်ခါတော့ ဂေါ်ဂင်က ဗင်ဂိုးနဲ့ တစ်စားပွဲတည်းထိုင်ပြီး အစားအသောက် မစားဘူးလို့ ငြင်းဆန်တဲ့အထိ ခါးခါးသည်းသည်း ဖြစ်ကြပါတယ်။ ဗင်ဂိုးဆီက ရောဂါကူးမှာ ကြောက်တဲ့အတွက်ကြောင့်လို့လည်း ပြောတယ်။ နောက်တစ်ကြိမ် အကြီးအကျယ် စကားများပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ဗင်ဂိုးဟာ သူ့ရဲ့ ဘယ်ဘက်နားရွက်ကို ဓားနဲ့ လှီးဖြတ်ပြီး ဂေါ်ဂင်နဲ့ ကြည်နေတဲ့ ပြည့်တန်ဆာမလေးဆီကို ပို့လိုက်ပါတယ်။ ပြည့်တန်ဆာမလေးတွေက သူ့ကို မကြည်ပဲ ဂေါ်ဂင်နဲ့ပဲ အလွမ်းသင့်နေတာကို မနာလိုစိတ်နဲ့ လုပ်လိုက်တာလို့ ဆိုကြပါတယ်။ နားရွက်ပြတ်ကို စာအိတ်ထဲမှာ အသေအချာထည့်ပြီး ပို့လိုက်တာပါ။ "သည်ပစ္စည်းကို ရတနာတစ်ခုလို သေသေချာချာ သိမ်းဆည်းထားပါ" လို့ ပြောရင်း စာအိတ်ကို လှမ်းပေးလိုက်တယ်။ ခရစ်စမတ်အကြိုနေ့မှာ ပေးတာဆိုတော့ ခရစ်စမတ်လက်ဆာင်လို့ပဲ ထင်မိတာပေါ့။့ပြည့်တန်ဆာမလေး ရေချယ်ဟာ ဝမ်းသာအားရနဲ့ စာအိတ်ကို ဖွင့်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ သွေးရဲရဲနဲ့ နားရွက်ပြတ်တစ်ခုကို အလန့်တကြား တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ တစ်ခါတည်း မူးလဲပြီး သတိလစ်သွားတော့တာပဲ။
ယခုခေတ် ဆေးပညာအရဆိုရင် ဗင်ဂိုးဟာ Manic Depression ဆိုတဲ့ စိတ်ရောဂါတစ်မျိုး စွဲကပ်နေသူပါ။ သူဟာ စိတ်ရောဂါကု ဆေးရုံတစ်ခုမှာ တစ်နှစ်လောက် တက်ရောက်ကုသခံခဲ့ဖူးပါတယ်။ သူဟာ သူ့ရဲ့ စိတ်ဝေဒနာကို နာကြည်းခံပြင်းရင်း ပန်းချီကားရေးဆွဲမှုနဲ့ ချေဖျက်ကုစားနေတာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ၁၈၉၀ ခုနှစ်၊ ဇူလိုင်လ ၂၉ ရက်နေ့မှာ သူ့ဗိုက်ကို သေနတ်နဲ့ ပစ်ပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ် အဆုံးစီရင်ခဲ့ပါတယ်။ မသေခင် သုံးလအလိုက သူပြောခဲ့တဲ့ စကားတစ်ခွန်းက "ကျိန်စာတိုက်ထားတဲ့ သည်ရောဂါဆိုးကြီးကို မခံစားရဘဲ အလုပ်လုပ်နိုင်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ငါ ဘာတွေလုပ်နိုင်ခဲ့မှာပါလိမ့်"တဲ့။ ဒါပေမယ့် ဒဏ္ဍာရီပုံပြင်တစ်ပုဒ်မှာ ကျိန်စာတိုက်ခံရတဲ့ ကလေးရဲ့ မျက်ရည်များဟာ ပုလဲလုံးများအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားခဲ့သလိုပဲ သူ့ရဲ့ အပယ်ခံပန်းချီကားများဟာလည်း အနုပညာရတနာများအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားတာကိုတော့ ဗင်ဂိုးတစ်ယောက် မသိနိုင်ခဲ့ရှာဘူး။
အချစ်ရေးဘဝ
------------
တကယ်လို့သာ ဗင်ဂိုးဟာ အချစ်ရေးမှာ အောင်မြင်မှုရခဲ့မယ်ဆိုရင် အသက် ၃၇ နှစ်လို ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်မှာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတ်သေတာမျိုးကို လုပ်ခဲ့မှာမဟုတ်ဘဲ သည့်ထက် အသက်ရှည်ရှည်နေသွားမှာ သေချာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပန်းချီစုတ်တံကိုတော့ ကိုင်ကောင်းမှကိုင်ခဲ့ပါလိမ့်မယ်။ ဘဝတစ်လျှောက်လုံး တည်တံ့ခိုင်မာတဲ့ အမျိုးသမီးအဖော်မွန်တစ်ယောက်ကို မရနိုင်ခဲ့တဲ့အဖြစ်ဟာ သူ့ရဲ့ စိတ်ဓာတ်ကို ပြိုကွဲစေခဲ့ပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ် အဆုံးစီရင်တဲ့အဖြစ်ဆိုးမှာ နိဂုံးချုပ်စေခဲ့ပါတယ်။
ဗင်ဂိုး ပထမဆုံးချစ်မိသူက အာဆူလာလွိုင်ယာ ဆိုတဲ့ မိန်းမပျိုလေး ဖြစ်ပါတယ်။ လန်ဒန်က ပန်းချီဆိုင်ခွဲမှာ အလုပ်လုပ်နေစဉ် သူငှားနေတဲ့ အိမ်ရှင်ရဲ့ သမီးလေးပါ။ အသက်နှစ်ဆယ့်တစ်နှစ်အရွယ်ရှိတဲ့ ဗင်ဂိုးဟာ မိန်းကလေးရဲ့ အခြေအနေကို ဘာမှမစုံစမ်းဘဲ တန်းတန်းစွဲ ဖြစ်နေပါတယ်။ တကယ်တော့ မိန်းကလေးက စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းပြီးနေပါပြီ။ လပေါင်းများစွာကြာတဲ့တစ်နေ့တော့ ဗင်ဂိုးဟာ သူ့ရဲ့ အချစ်ကို ဆက်မအောင့်အည်းနိုင်တော့ဘဲ မိန်းမပျိုထံသွားပြီး ကောက်ခါငင်ခါ ချစ်ရေးဆိုပါတော့တယ်။ မိန်းမပျိုကတော့ သူ့ကိုကြည့်ပြီး ကြောက်ရွံ့ ရွံရှာစိတ်တွေဖြစ်လို့ပေါ့။ အချစ်တိုက်ပွဲမှာ ရှုံးနိမ့်ခဲ့တဲ့ ဗင်ဂိုးလည်း စိတ်ကျဝေဒနာကို အလူးအလဲခံစားရပါတော့တယ်။
ဒုတိယမြောက် ချစ်ရသူကတော့ သူ့ညီမဝမ်းကွဲ စထရစ်ကာဗော့စ် ဖြစ်ပါတယ်။ စထရစ်ကာဗော့စ်ဟာ ယောက်ျားဖြစ်သူ သေဆုံးသွားပြီးနောက် မကြာခင်မှာ ဗင်ဂိုးတို့အိမ်ကို အလည်လာပါတယ်။ ဗင်ဂိုးဟာ မုဆိုးမအသစ်စက်စက်လေးအပေါ် အကြင်နာစိတ်တွေ ယိုဖိတ်ပြီး တိတ်တခိုးချစ်မိပြန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကြာကြာမအောင့်နိုင်ပါဘူး။ ပထမတိုက်ပွဲမှာတုန်းကလိုပဲ လျှပ်တစ်ပြက်စစ်ဆင်ရေးနဲ့ စထရစ်ကာဗော့စ်ရဲ့ နှလုံးသားကို ထိုးဖောက်ဖို့ ကြိုးစားပါတယ်။ သူ့အကိုဝမ်းကွဲရဲ့ လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတဲ့စကားကို ကြားရတဲ့အခါ စထရစ်ကာဗော့စ်က "မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ ဘယ်တော့မှ မဖြစ်နို်င်ဘူး" လို့ ချက်ချင်းပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ ဗင်ဂိုးတို့အိမ်မှာလည်း ကြာကြာဆက်မနေတော့ဘဲ သူ့မိဘများရှိရာ အမ်စတာဒမ်မြို့ကို အမြန်ပြန်သွားပါတော့တယ်။
သည်တစ်ခါတော့ ဗင်ဂိုးဟာ ပထမအကြိမ် အငြင်းပယ်ခံရတုန်းကလို အလွယ်တကူနဲ့ လက်မြှောက်အရှုံးမပေးပါဘူး။ ငွေချေးပြီး အမ်စတာဒမ်ကို လိုက်သွားပါတယ်။ စထရစ်ကာဗော့စ်ရဲ့ အိမ်ကိုရောက်တော့ ညစာစားနေတဲ့အချိန်ပါ။ သူဟာ အိမ်ထဲကို ဝင်ပြီး ညစာစားနေတဲ့နေရာကို ဂမူးရှုးထိုး ရောက်လာပါတယ်။ ဗင်ဂိုးမှန်းသိတာနဲ့ စထရစ်ကာဗော့စ်ဟာ သူ့အခန်းထဲ ဝင်ပြေးတော့တာပဲ။ ဗင်ဂိုးခမျာ စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောလိုက်နိုင်ဘူး။
စထရစ်ကာဗော့စ်ရဲ့ မိဘများကတော့ ဗင်ဂိုးအပေါ်မှာ ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး ဆက်ဆံနိုင်ဖို့ ကြိုးစားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဗင်ဂိုးက သူ့ရဲ့ ချစ်ညီမကို တွေ့ရမှ ပြန်မယ်လို့ပြောပြီး ငုတ်တုတ်ထိုင်စောင့်နေပါတယ်။ စထရစ်ကာဗော့စ် ထွက်နှုတ်ဆက်မှ ပြန်သွားပါတယ်။ ဒုတိယအကြိမ် လာလည်တော့လည်း သည်အတိုင်းပဲ။ တတိယအကြိမ် လာလည်တဲ့အခါမှာ စထရစ်ကာဗော့စ်ကို မတွေ့မချင်း ဖန်မီးအိမ်ရဲ့ မီးတောက်ထဲမှာ သူ့လက်ကို ထည့်ထားမယ်ဆိုပြီး တကယ်လည်း ထည့်ထားခဲ့ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ တောင်းဆိုချက်ဟာ အဓိပ္ပာယ် မရှိဘူးလို့ ဦးလေးနဲ့ အဒေါ်က ပြောယူရပါတော့တယ်။
သည်တစ်ကြိမ် ရှုံးပြီးတဲ့နောက်မှာ ဗင်ဂိုးဟာ သူ့ကိုယ်သူ ဘယ်လိုမှ ထိန်းလို့မရတော့ပါဘူး။ ထွက်ပေါက်မရတဲ့ သူ့အချစ်စိတ်တွေဟာ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ထိုးဆွနှိပ်စက်နေပါတယ်။ "မိန်းမတစ်ယောက်တော့ မရှိလို့မဖြစ်တော့ဘူး။ ငါ့အနားမှာ မိန်းမတစ်ယောက်မရှိရင် ငါ့တစ်ကိုယ်လုံး အေးခဲတောင့်တင်းပြီး ကျောက်တုံးတစ်တုံး ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်" လို့ သူညည်းတွားဖူးပါတယ်။
ဗင်ဂိုးဟာ စိတ်လေလေနဲ့ လမ်းတကာလျှောက်သွားရင်း ပြည့်တန်ဆာမတွေနဲ့ တွေ့ကြုံသိကျွမ်းပါတယ်။ ပြည့်တန်ဆာမတွေကိုလည်း သဘောကျသွားပါတယ်။ သူနဲ့ဘဝတူ အပယ်ခံတွေ မဟုတ်လား။ ဘယ်တော့မှ မငြင်းဆန်သူတွေ မဟုတ်လား။ ဗင်ဂိုးအဖို့ ပြည့်တန်ဆာမတွေဟာ ချစ်ညီမတွေ ဖြစ်နေပါတယ်။ ချစ်မိတ်ဆွေတွေလည်း ဖြစ်နေပါတယ်။ ဗင်ဂိုးဟာ ပြည့်တန်ဆာလောကမှာ ပျော်မွေ့နေခဲ့ပါတယ်။
ဗင်ဂိုးဟာ အသက်အရွယ်ကြီးရင့်တဲ့ ပြည့်တန်ဆာမျိုးကို ပိုပြီး သဘောကျတတ်ပါတယ်။ သည်လိုနဲ့ပဲ ကိုယ်ဝန်ရှိနေတဲ့ ပြည့်တန်ဆာမတစ်ယောက်နဲ့ ချစ်ကျွမ်းဝင်သွားတယ်။ သူ့နာမည်က မာရီယာတဲ့။ မာရီယာဟာ သူ့ရဲ့ ငါးနှစ်အရွယ်သမီးနဲ့အတူ ဗင်ဂိုးဆီမှာ လာနေပါတယ်။ မကြာခင်ပဲ သားတစ်ယောက်ကို မွေးဖွားလိုက်တယ်။
ဗင်ဂိုးရဲ့ မိသားစုဟာ သည်သတင်းကို ကြားရတော့ တော်တော် ရှက်ကြပါတယ်။ ပိုဆိုးတာက ဗင်ဂိုးဟာ မာရီယာနဲ့အတူ တစ်နှစ်ကျော် ပေါင်းသင်းနေထိုင်ပြီး လက်ထပ်ဖို့အထိ စဉ်းစားနေတဲ့အချက်ပါပဲ။ မာရီယာဟာ ဗင်ဂိုးရဲ့ အချစ်စိတ်ကို ဖြည့်ဆည်းပေးရုံမက ပန်းချီဆွဲရာမှာလည်း စံပြမယ်အဖြစ် ထိုင်ပေးပါတယ်။ ဗင်ဂိုးဟာ မာရီယာရဲ့ ကျေးဇူးကြောင့် လုံးတီးပုံတချို့ ရေးဆွဲနိုင်ခဲ့တဲ့အပြင် ဂနိုးရီးယားကာလသားရောဂါကိုပါ ရရှိပြီး ဆေးရုံမှာ သုံးပတ်ကြာအောင် ကုသခံခဲ့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဗင်ဂိုးဟာ မာရီယာကို စိတ်မကွက်ပါဘူး။ သူ့သားလေး ဝီလျမ်ကို မွေးပေးရတဲ့ ဆင်းရဲက သူ့ဆင်းရဲထက် ပိုကြီးတယ်ဆိုပြီး ခွင့်လွှတ်ခဲ့ပါတယ်။
ဗင်ဂိုးရဲ့ ခွင့်လွှတ်စိတ်ဟာ တာရှည်တော့ မခံခဲ့ပါဘူး။ မာရီယာရဲ့ အကျင့်ဆိုးတွေက သူ့ကို ကောင်းကောင်းနှိပ်စက်ပါတယ်။ မာရီယာဟာ စည်းမရှိကမ်းမရှိ ဖြစ်ကတတ်ဆန်း နေထိုင်တယ်။ အပြောအဆို သိမ်မွေ့မှုမရှိဘဲ အပေါက်ဆိုးတယ်။ အမြဲတမ်း အရက်မူးနေတတ်တယ်။ နောက်ဆုံးတော့ မာရီယာဟာ လမ်းပေါ်ပြန်ရောက်သွားပါတယ်။ သားသမီးတွေလည်း သူ့နဲ့ပါသွားတယ်။ အိမ်ထောင်ပျက်တစ်ယောက်လို ဖြစ်သွားတဲ့ ဗင်ဂိုးဟာ နယ်သာလန်ရဲ့ မြို့တော်ကို ကျောခိုင်းထွက်ခွာလာခဲ့ပါတယ်။
၁၈၈၄ ခုနှစ်မှာ ထူးခြားတဲ့ ချစ်ကိစ္စတစ်ခုကို ဗင်ဂိုး တွေ့ကြုံရပါတယ်။ သည်တစ်ကြိမ်မှာတော့ ဗင်ဂိုးက လိုက်သူမဟုတ်ဘဲ အမျိုးသမီးက လိုက်သူဖြစ်နေတယ်။ သူ့ရဲ့ အိမ်နီးချင်းဖြစ်တဲ့ မာဂေါ့ဘီဂီမန်ဆိုသူပါ။ မာဂေါ့ဘီဂီမန်ဟာ ရိုးရိုးအအ ဝတ်စားတတ်တဲ့ အသက် ၄၁ နှစ်အရွယ် အပျိုကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်ပါတယ်။ သူ့ထက် ဆယ်နှစ်ငယ်တဲ့ ဗင်ဂိုးကို သူ့ဘဝရဲ့ နောက်ဆုံးအခွင့်အရေးအဖြစ် ယူဆပြီး ချည်းကပ်ပုံရပါတယ်။ ဗင်ဂိုးက မာဂေါ့ဘီဂီမန်ကို "မကျွမ်းကျင်တဲ့ လက်မှုပညာရှင်တွေကြောင့် ပုံပျက်ပန်းပျက်ဖြစ်သွားရတဲ့ ကရီမိုနာ တယောတစ်လက်"လို့ ခိုင်းနှိုင်းပြောဆိုပါတယ်။ ကရီမိုနာတယောဟာ အီတလီနိုင်ငံ ကရီမိုနာမြို့က ထုတ်လုပ်တဲ့ တယောဖြစ်ပြီး လှလည်းလှပ၊ အသံလည်း အလွန်သာယာတဲ့ ကမ္ဘာကျော်တယော ဖြစ်ပါတယ်။ ဗင်ဂိုးဟာ အပျိုကြီးမမကို လက်ထပ်ဖို့ သဘောတူခေါင်းညိတ်လိုက်ပါတယ်။ သနားလို့ပဲ သတောတူခဲ့တာလား။ တကယ် ချစ်ခင်စုံမက်လို့ပဲ သဘောတူခဲ့တာလား။ ဂရုဏာစိတ်နဲ့ မေတ္တာစိတ်တို့ ဖက်စပ်ပေါင်းစည်းပြီး ဗင်ဂိုးရဲ့ ခေါင်းကို ညိတ်စေခဲ့တာလား။ ဘာကြောင့်ဆိုတာကိုတော့ ဗင်ဂိုးကိုယ်တိုင်ပင် သိမှာမဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် မာဂေါ့ရဲ့ မိဘများက သဘောမတူပါဘူး။ မာဂေါ့ဟာ မိဘနှစ်ပါးရဲ့ သဘောတူညီချက်ကို မရတဲ့အခါ ရှင်ကွဲကွဲတာထက် သေကွဲကွဲတာက ပိုကောင်းမယ်ထင်ပြီး အဆိပ်သောက်ပါတော့တယ်။ ဒါကို ဗင်ဂိုးက သိလို့ အချိန်မီ အန်ထုတ်အောင် လုပ်နိုင်ခဲ့တယ်။ မာဂေါ့အသက်ဆက်ရှင်ပေမယ့် သူတို့နှစ်ယောက် လက်မထပ်ဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။
နောက်ပိုင်းမှာတော့ ဗင်ဂိုးဟာ တူးလူးလိုးထရက်တို့လို မိတ်ဆွေပန်းချီဆရာတွေနဲ့အတူ ပဲရစ်က ပြည့်တန်ဆာအိမ်များကို သွားရောက်ပျော်ပါးနေခဲ့ပါတယ်။ စားသောက်ဆိုင်ပိုင်ရှင် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နဲ့ ဖြစ်လိုက်ပါသေးတယ်။ ပြည့်တန်ဆာများနဲ့ ပျော်ပါးတဲ့ အကျိုးရလဒ်အဖြစ် ကာလသားရောဂါဟာ သူ့ဆီမှာ ပူးတုံ ခွာတုံဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။ သူ့ကိုယ်သူ သတ်သေတဲ့ကိစ္စမှာ ဘဝတစ်လျှောက်လုံး သူခံစားနေရတဲ့ စိတ်ရောဂါအပြင် သည်လိုကာလသားရောဂါနဲ့ ဖိစီးနှိပ်စက်တဲ့ ဒဏ်တွေလည်း ပါဝင်နိုင်ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ နာမည်ကျော် "ကြယ်တွေစုံတဲ့ည" ပန်းချီကားထဲမှာ အံ့ချီးဖွယ်ရာအရောင်တွေနဲ့ ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်နေပေမယ့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာရဲ့ အရောင်တော့ စုတ်ချက်တစ်ချက်စာပင် မပါဝင်ဘူးလို့ ဝေဖန်မယ်ဆိုရင် အချစ်ငတ်သမားကြီး ဗင်းဆင့်ဗင်ဂိုးအတွက် ရက်စက်ရာကျ ကောင်းကျလိမ့်မလား။
ဗင်ဂိုး၏ နီတိစကား
-----------------
ပန်းချီဆွဲခြင်းနှင့် လိင်ဆက်ဆံခြင်းတို့သည်
သဟဇာတမဖြစ်ပါ။ လိင်ဆက်ဆံခြင်းကြောင့်
ဦးနှောက်ခွန်အားကို ဆုတ်ယုတ်စေပါ၏
ပန်းချီရေးဆွဲသည့် အလုပ်ကို
စွမ်းအားထက်မြက်စွာ လုပ်လိုပါက
လိင်ဆက်ဆံမှုကို လျှော့သင့်ရှောင်သင့်ပါ၏
စျာန်မင်း
(စာညွှန်း - The Intimate Sex
Lives of Famous People)
CRD.
ကြယ်စုံတဲ့ည (starry night) ပန်းချီကား
👇
