“ဟာ . . . မျိုးဇော်ဦးရာ မင်းနဲ့ငါ ရှစ်တန်းပြီးကတည်းက ကွဲသွားလိုက်ကြတာ ... ဆုံမယ့်ဆုံတော့လည်း ရန်ကုန်မှာ လာဆုံရတယ်လို့”
“ဝမ်းသာလိုက်တာ မိုးဝင်းရာ ခုလိုပြန်ဆုံရတာ။ မင်း ရန်ကုန်ရောက်နေတာကြာပြီလား။ ဘာတွေလုပ်နေလဲ ”
“ရန်ကုန်ရောက်နေတာ ငါးနှစ်လောက်ရှိပြီ။ အခု အသုပ်စုံရောင်းနေတာ။ ရန်ကုန်မှာ ငါတို့ အညာသားတွေ အများကြီးပဲကွ”
“ငါလည်း သုံးနှစ်လောက်ရှိပြီ။ ပလပ်စတစ်စက်ရုံမှာ လုပ်နေတာ။ အရင်က လှိုင်သာယာမှာ။ အခုတော့ တောင်ဥက္ကလာမှာ။ ဘေလီတံတား အဆင်းလေ......
"မင်း မိန်းမရပြီလား ... မိုးဝင်း......
''မရသေးပါဘူးကွာ . . . မင်း ရော.....
“အတူတူပါပဲကွာ" ပြောပြီးပြိုင်တူရယ်ဖြစ်ကြသည်။ သို့သော် အသက်မပါလှ။
“ဒါနဲ့ မိုးဝင်း .. မင်းတခြား အလုပ်မလုပ်ဘူးလား”
“ဒီအလုပ်လည်း အဆင်ပြေပါတယ်။ တစ်ခါတလေတော့ ခေါင်းနဲ့ လုပ်တဲ့အလုပ် လုပ်တယ်''
“ဘာ . . . ခေါင်းနဲ့အလုပ်လုပ်တယ် ဟုတ်လား .. မင်း မဟုတ်တာတွေ
"တစ်လွဲမတွေးပါနဲ့ကွာ ... ခေါင်းနဲ့စဉ်းစားရတဲ့ စာရေးတဲ့အလုပ်ကိုပြောတာ”
“မသိပါဘူးကွာ . . . ခေါင်းဆိုတော့ ဟိုဟာလားလို့”
“ကိုယ်ထင်ရာကိုယ် မတွေးနဲ့လေ
မင်း ပြောသလိုဆို ငါလည်း;တစ်ခါတလေ ငါတို့အိမ်ဘေးနားက လင်မယားနှစ်ယောက်ရဲ့ ခေါင်းနဲ့လုပ်တဲ့အလုပ်ကို ဝင်ကူရသေးတယ်”
“ဟေ . . . သူတို့ကလည်း စာရေးတာပဲလားဟ . . .
““မဟုတ်ပါဘူး” ဒါဆို
မျိုးဇော်ဦး ပြန်ဖြေလိုက်သော စကားကြောင့် ပြိုင်တူပြုံးပြီးရယ်လိုက်ကြသည်။
“မိန်းမက အလှပြင်ဆိုင်မှာ ခေါင်းလျှော်တယ်ကွာ။ ယောက်ျားက ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်
ဖွင့်ထားတယ်လေ”
အောင်မိုးသွင်
