ဟာသတခု ပြောပြတယ်။
ပရိသတ်က ဝါးလုံးကွဲ
ရယ်မောကြတယ်။
အဲဒီဟာသကိုပဲချာလီက
ဒုတိယအကြိမ်
ထပ်ပြောတယ် သိပ်မရယ်ကြတော့ဘူး။
တတိယအကြိမ် ထပ်ပြောတယ်
လုံးဝ မရယ်ကြတော့ဘူး။
ဒီတော့မှ ချာလီက
"ခင်ဗျားတို့က ဟာသတခုကို အကြိမ်ကြိမ်ရယ်ပေးဖို့
ဆန္ဒမရှိပေမယ့် ဘာလို့များ ဒုက္ခတခုကိုအကြိမ်ကြိမ်
ပူဆွေးနေရတာလဲ" တဲ့။
တွေးခေါ်တတ်တဲ့ဦးနှောက်ရယ်
ရှင်သန်ခွင့်ရယ် ရှိနေသမျှ
ကျနော်တို့ ဘယ်တော့မှ မရှုံးဘူး။
"ရှုံးတယ်ဆိုတာ
ကိုယ်က အရှုံးပေးမှ ရှုံးတာပါ"တဲ့
ဘဝက အဲဒီလို ပြဋ္ဌာန်းထားတယ်။း
